De éénwording van Europa

Met de verkiezingen van het Europees Parlement op komst is er weer veel discussie rondom het nut van de Europese Unie. Dit terwijl het nut van de Europese Unie zeer duidelijk is, een verenigd Europa waarin geen onderlinge wrijvingen meer zijn.

Juist die nationalistische wrijvingen waren reden voor concurrentie wat leidde tot de Eerste en Tweede Wereldoorlogen. Met een nieuw concept van Europese éénwording zouden toekomstige nationalistische oorlogen tot het verleden behoren. Het is dan ook zeer jammer dat de huidige conservatieve politici weer hetzelfde gedachtegoed uitstralen dat voor de Europese Unie ook wijdverspreid was en verantwoordelijk voor beide Wereldoorlogen.

Met een nauwe economische samenwerking tussen Europese lidstaten zou er geen noodzaak meer ontstaan voor controle over de grondstoffen en geldstromen, omdat alle Europese lidstaten er van zouden profiteren. Om dit te verwezenlijken is er naast een gezamenlijke geschiedenis, die duidelijk aanwezig is, ook een gezamenlijke taal en cultuur nodig. Dat dit nu gebeurt met Engels en een omarming van de joods-christelijk-islamitische normen en waarden schrikt vrijwel iedereen af. Dit heeft vooral te maken met de hetze tegen de islam, vooral na 9-11, en de populistische volkspartijen die er politiek gewin mee proberen te boeken.

Vanuit historisch oogpunt hebben deze populistische volkspartijen en hun cultuuroriënterende racisme akelig veel gemeen met Hitler en zijn NSDAP, met als uitzondering dat het toen een rasgeoriënteerde racisme betrof. Desalniettemin geeft het de tendensen van het huidige conservatief-populistische klimaat aan in de Europese politiek. Verandering wordt nooit toegejuicht door vastgeroeste politici die hun macht niet willen delen of afstaan, zo ook in Nederland.

Want een andere reden kan niet gegeven worden voor het lachwekkende commentaar van de CDA-lijsttrekker Wim van de Camp, die gezien zijn leeftijd vooral op zoek is naar een risicoloos pensioen met deze woorden. Tijdens het CDA-congres van maart 2009 in Utrecht zei Van De Camp namelijk dat “Europa zich niet moet gaan bemoeien met het Nederlandse pensioenbeleid en de sociale zekerheid”(1). Wat zou eigenlijk de schade zijn als het, overigens zeer perfect uitgewerkte, sociale stelsel van Nederland ook van toepassing zou zijn in de rest van Europa? Zou het daadwerkelijk zo een grote ramp zijn als de arme mensen van Europa geholpen worden? Zou Nederland werkelijk failliet gaan als het in plaats van een legerimam aan te stellen, zich zou inzetten voor een Europa waarin alle bewoners evenveel rechten hebben? Nee, zeer zeker niet. Hieruit blijkt dan ook dan oude politici in Nederland niet zozeer moeite hebben met het helpen van anderen, zie het hoge budget voor ontwikkelingshulp in Nederland, maar meer met het afstaan van macht. Want met een centraal Europees macht, zullen de heren zoals CDA’er Wim van de Camp steeds minder te zeggen hebben. Gezien het bevolkingsaantal en oppervlakte van Nederland zal het namelijk weinig zeggingsschap hebben in Europa, daarom willen de meeste politieke partijen een systeem waar een rijke minderheid (in dit geval Nederlanders) het voor het zeggen heeft en kan profiteren van een arme tot middelmatige meerderheid (in dit geval niet-Westerse landen zoals Polen, Roemenie en Slowakije). Een soort modern slavernij om het even grof te formuleren.

Het is hetzelfde voorbeeld als de diplomaat Kishore Mahbubani, voormalig voorzitter van de Verenigde Naties Veiligheidsraad, schetst in zijn baanbrekend boek 'De eeuw van Azië'(2). Daarin laat hij duidelijk zien dat ongeveer 900 miljoen mensen in Amerika en Europa het lot van de wereld in hun handen hebben. Door belangrijke functies in internationale organisaties als de IMF en de Wereldbank te bekleden, alsmede de rijkdom zo veel mogelijk in hun eigen invloedssfeer te houden, kunnen die 900 miljoen mensen in het Westen regeren over de overige 5,6 miljard mensen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. In feit bepaalt 12% van de wereldpopulatie het lot van de mensheid.(3)

Hetzelfde, alleen dan op microniveau, is ook het geval in Europa. Daar is het West-Europa dat het voor het zeggen wil hebben in geheel Europa, waarmee het eigenlijke doel van de Europese Unie (een vreedzaam en op gelijkheid gebaseerd beginsel) toch ondermijnd wordt. Het verzet tegen de uitbreiding van de Europese Unie met een grootmacht als Turkije wordt dan ook simpelweg samengevat door de Franse president Sarkozy en de Duitse bondskanselier Merkel met de woorden: “Het heeft geen zin als er steeds meer leden komen en wij niets meer kunnen beslissen.”(4)

Want alhoewel Frankrijk en Duitsland met de economische crisis van eind 2008, maar ook lang daarvoor al, inzien dat ze allang niet meer de regionale grootmachten zijn die ze ooit waren, houden ze toch krampachtig vast aan die gedachte. Het vooruitzicht van een land als Turkije dat het op vrijwel alle fronten beter doet, dat lid wordt van de Europese Unie zou de definitieve doodsteek betekenen. Turkije is namelijk qua oppervlakte veruit het grootste land van Europa met 783.562 km², Duitsland is bijvoorbeeld maar 357.022 km². Maar ook de Turkse bevolking zal binnen enkele jaren de tachtig miljoen passeren, nu zit het nog rond de 75 miljoen, en zal daarmee de meeste zetels in het Europees Parlement tot zich trekken. Met de overige vijf miljoen Turken die al in West-Europa wonen, zal Turkije definitief een stempel drukken op het Europees Parlement, maar ook op Europa. Met zoveel Turken zal het Turks de meest gesproken taal van Europa worden, een vooruitgang dat op democratisch vlak volkomen terecht is (de meerderheid beslist namelijk), en dat boezemt de landen Frankrijk en Duitsland angst in. Niet omdat ze zullen Turkificeren, want dat zal niet gebeuren, maar omdat ze hun meerderheid in het Europees Parlement zullen kwijtraken. Dat is eigenlijk de voornaamste reden dat ze Turkije willen weigeren, ook al heeft Turkije de laatste jaren een onvoorstelbaar groot economische groei. Eén waarmee het de Europese Unie nog een tijdlang zou kunnen financieren, maar dit is natuurlijk van ondergeschikt belang voor landen zoals Frankrijk, Duitsland en ook Nederland.

Het zijn namelijk deze landen die hun eigen nationale belangen voor de belangen van Europa zetten en daarmee miljoenen Europeanen laten boeten voor de preservatie van hun eigen rijkdom. Alle onzin daaromheen is slechts een smoes. Zo heeft de Europese Unie niet te veel ambtenaren die vooral geld kosten. Het heeft namelijk niet meer ambtenaren dan een middelgrote stad in Nederland, aldus Europees Commissaris Neelie Kroes.(5)
Lijsttrekker voor de neo-marxistisch getinte Socialistische Partij Dennis de Jong zei dan wel dat “de EU niet minder dan 170.000 ambtenaren telde”, maar bleek daarbij ook de medewerkers van lidstaten mee te tellen die geregeld voor overleg naar Brussel komen.(6)

Ook de eerdergenoemde Wim van de Camp maakte nog meer onnozele opmerkingen, zoals de opmerking: “Zolang het niet zo makkelijk is om een kerk in Turkije te bouwen als een moskee in Nederland zal Turkije niet toetreden. Geen vage compromissen.”(7) Dit terwijl het in werkelijkheid veel makkelijker is om een kerk in Turkije op te richten dan een moskee in Nederland.

Zo waren er op 14 november 2003 in totaal 453 moskeeën in Nederland volgens het Nederlandse moskeedatabase.(8) Op een totaal aantal van bijna één miljoen moslims in Nederland (tussen de 5-6%) komt dat op 1 moskee per 2208 moslims. Zeer weinig dus, maar uiteraard zijn niet alle moslims praktiserend waardoor het aantal moskeeën ook te hoog kan zijn. Dit neemt echter niet weg dat gebedshuizen veelal vanuit de eigen geloofsgemeenschap worden gebouw met in acht neming van de wetgeving in het desbetreffende land.

Zo is het ook in Turkije. In januari 2007 waren er volgens officiële cijfers precies 77.777 moskeeën en 373 andere gebedshuizen in Turkije. In 2005 was het aantal van 373 nog 273 waardoor er een groei van 27% heeft plaats gevonden(9). Een sterke groei dus. Wat nog interessanter is, blijkt uit het aantal christenen in Turkije. 2000 Grieks-Orthodoxen hebben momenteel 90 actieve kerken, waardoor er één kerk is per 22 Grieks-Orthodoxen. Verder zijn er onder andere nog de Armeens-Gregoriaanse Kerk (55 kerkgebouwen), Assyrische Kerk (60), Katholieke Kerk (1), Chaldese Kerk (1), Bulgaars-Orthodoxe Kerk (1), Arabisch-Orthodoxe Kerk (1), Georgisch-Katholieke Kerk (1), Turks-Orthodoxe Kerk (2) en de Protestantse Kerk (52) en 53 buitenlandse kerken.(10)

Ook een mooi voorbeeld is het nieuws van 30 augustus 2006, toen de eerste kerk voor moslimbekeerlingen werd gesticht in Turkije. Timur Topuz was hiermee de eerste Turk die als moslim was geboren, zich later tot het protestantisme had bekeerd en nu een eigen kerkgebouw wilde. Omdat hij een strikt Turkstalige kerk wilde, stichtte hij deze zelf en werd dit een unicum in de Turkse geschiedenis. Op 18 augustus 2006 vroeg Topuz toestemming en al op 30 augustus kreeg hij deze. Bij de opening van deze kerk hadden premier Bülent Ecevit, vice-premier Mesut Yılmaz en president Ahmet Necdet Sezer hun felicitaties overgebracht.(11)

Hieruit blijk wel genoeg dat het openen van een kerk in Turkije niet belemmerd wordt en dat het juist helemaal niet zo moeilijk is. Dat deze arrogante Wim van de Camp doet lijken alsof dit wel het geval is, zegt meer over zijn denkwijze dan over de realiteit. Het feit dat de met racistische neigingen worstelende conservatief-populisten Thijs Berman (PvdA), Judith Sargentini (GroenLinks), Dennis de Jong (SP), Hans van Baalen (VVD), Barry Madlener (PVV) en Peter van Dalen (ChristenUnie/SGP) hem steunen, zegt al genoeg.

Maar de kinderachtige opmerkingen van deze zogenaamde volksvertegenwoordigers doen mij huiveren voor het niveau van de Nederlandse politiek. Hoe kan het dat een lijsttrekker, ook al is deze van het middeleeuwse CU/SGP, kan beweren dat Turkije maar voor een klein gedeelte in Europa zit en daarmee geen recht tot toetreding heeft?(12) Heeft Turkije na zijn aanvraag in 1959 niet groen licht gekregen in 1963 om uiteindelijk toe te treden? Was het toen nog niet bekend waar Turkije geografisch gezien lag? En ook, in de vier Europese provincies van Turkije (te weten Edirne, Kırklareli, Tekirdağ en İstanbul) wonen meer mensen dan in menig lidstaat. Zo wonen er meer mensen in die gebieden dan in geheel België. Volgens onofficiële berichten wonen er zelfs meer mensen dan in Nederland, waarom zouden ze dan niet mogen toetreden? Er is geen regel dat een land voor 100% in Europa moet liggen, maar als een dergelijk regel al bestond dan behoorde men die in 1959 te gebruiken en niet 50 jaar later. Zo werkt het natuurlijk niet.
 
Maar ook het draaikont-gedrag van de PvdA, dat al begon met de verkiezingen van 2006, gaat gestaag verder onder Wouter Bos en Thijs Berman. Na eerst hun meest trouwe stemmers, de Turkse Nederlanders, van zich te hebben ontvreemd met hun chaotische reacties op het debacle rondom de Armeense kwestie, verwacht ik alleen nog maar een verdere daling van hun stemmers. Thijs Berman liet in een debat binnen enkele minuten al zien dat de PvdA nog steeds geen flauw benul heeft wat consequent gedrag nu eigenlijk inhoudt. Net als met de Armeense kwestie, waarin de PvdA eerst Erdinç Saçan van de lijst verwijderde omdat hij weigerde te spreken van ‘genocide’ maar later zelf ook weigerde die term te gebruiken, deed de PvdA weer van zich spreken. Thijs Berman zei namelijk heel standvastig: “We willen geen uitbreiding van de Europese Unie, vooral niet met Turkije, want anders verliezen we de steun van de bevolking.” om enkele minuten later te stellen dat “Kroatie binnenkort natuurlijk wel EU-lid mag worden”.(13)

Armand Sağ

12 mei 2009

© Armand Sağ 2009