Turkije en de PKK

Lang wilde Turkije op geen enkele manier onderhandelen met de terreurorganisatie PKK, omdat “er met terroristen niets te onderhandelen viel”. Dit ideaal is met de nieuwe koers van Ahmet Davutoğlu geheel vervaagd.[1]

De strijd tussen Turkije en de PKK begon in de jaren 80, toen linkse studenten het extreem-Marxistische ‘Partij voor een Kommunistisch Koerdistan’ (PKK) oprichtten. De partij werd weliswaar opgericht in de Turkse hoofdstad Ankara (ver weg van het oosten, waar Koerden woonzaam waren) maar richtte zich desalniettemin op de Koerdische minderheid aan de Turks-Sovjet grens in het oosten. De gedachte hierachter was dat financiële en militaire steun van de Sovjet-Unie zo makkelijker mogelijk zou zijn en dat bleek zeker waar. De situatie escaleerde al snel en een gewapende strijd in de onherbergzame gebieden in het oosten werd het gevolg. Toch bleef het niet hierbij, de PKK nam andere communistische partijen uit die tijd als voorbeeld (denk aan RAF, Japanse Rode Leger etc.) en begon met het uitvoeren van bomaanvallen op burgerdoelen.

Bij deze bomaanslagen kwamen veel westerse toeristen[2] om; in totaal zijn er inmiddels meer dan 40.000 mensen gestorven door toedoen van de PKK. Ook heeft de PKK de laatste jaren gebruikt gemaakt van de werkwijze van Al Qaida, zo was de Nederlandse toerist Jan Maarten Mos ontvoerd en wekenlang vastgehouden in ruil voor losgeld door de PKK[3]. Bemiddeling kwam uiteindelijk tot stand door het Nederlandse filiaal van de PKK: het Koerdisch Informatiecentrum in Amsterdam.

Maar dit alles lijkt nu te veranderen met Davutoğlu en zijn aanbod van amnestie voor alle PKK-leden die in het buitenland wonen. De eerste groep van PKK-terroristen maakte daar afgelopen maandag gebruik van; 34 mensen uit Irak[4] gaven zich over aan Turkse grensposten[5]. Een tweede groep PKK-terroristen uit Europa maakt zich klaar om zich ook over te geven aan Turkse grensposten.[6]

Hierdoor zou de PKK dermate verzwakt worden dat het eindelijk stopt met geweld, dit lijkt vooralsnog echter niet het geval. Gisteren vielen PKK-strijders een Turks legerbasis aan[7] en ook de Turkse stemmers zijn fel tegen de amnestie.[8] Zo riep een emotionele moeder: “mijn zoon is gestorven door een bomaanslag die misschien wel gemaakt is door iemand uit die groep van 34! Hoe kan de Turkse regering dit toestaan!?” Weer een ander vergeleek de situatie met Israël en het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (dat overigens banden heeft met het Japanse Rode Leger, wat op haar beurt weer een inspiratiebron is voor de PKK): “Zou Israel een groep terroristen vrijlaten en algemene amnestie verlenen?! Dacht het niet!”

Armand Sağ

22 oktober 2009

© Armand Sağ 2009