Turkije en Israël

1. U spreekt in uw artikel ‘De Israëlische connectie’[1] over de positieve internationale relaties tussen Turkije en Israël, maar is dat wel zo?
De internationale betrekkingen tussen beide landen gaan met vallen en opstaan, echter zelfs dan geldt altijd het principe: één stap achteruit, maar vier stappen vooruit.

2. Kunt u hier recente voorbeelden van geven?
1. Turkije wil militaire uitrusting verkopen aan Israël, hiermee lijkt het geaccepteerd te hebben dat Israël ze eventueel zal gebruiken tegen Hamas en Iran etc. Het heeft dus eieren voor haar geld gekozen.[2]

2. Ook JewPI meldt: “Turkey, Israel reaffirm commitment to friendship”.[3]

3. “Relations had been on the up and up for more than a decade, with trade booming between the countries that both sit on the Mediterranean and are an hour's plane journey apart.

Bilateral trade stands at about 3 billion U.S. dollars and Turkey has been a hot destination for Israeli holidaymakers for several years.”[4]

4. Ook de culturele hechtheid gaat gestaag door:
“Speaking at the introduction, ASA President, Tomris Azeri, and ATAA President, Gunay Evinch, highlighted the centuries-old heritage of Jewish communities in the Turkic societies as a spectacular example of tolerance and peaceful co-existence between the peoples of two different ethnic and religious backgrounds.

Mr. Shamayev also mentioned the fact that one of the national heros of Azerbaijan, Albert Agarunov, is an Azerbaijani Jew who gave his live for the liberation of Azerbaijani lands during the Karabakh war.”[5]

3. Met welk land heeft Turkije dan wel een slechte relatie, of wel een crisis? Cyprus?
Ik weet niet of er sprake is van een “crisis” tussen Turkije en Cyprus, ik denk namelijk van niet. Overigens heb ik daar recent al een artikel over geschreven:
http://www.armandsag.nl/artikelen/Turkije%20en%20Cyprus.html

4. Heeft u helemaal geen voorbeelden?
Met Nederland (Wilders) en de EU (Sarkozy, Merkel en de nieuw verkozen Van Rompuy) zijn er inderdaad wel beginnende symptomen van een eventuele crisis. De uitspraak van Van Rompuy spreekt namelijk voor zich: “Turkije is geen onderdeel van Europa en zal het ook nooit worden”.[6]

5. Terugkomend op Turkije en Israël; als Erdoğan kritiek levert op Israël om zo meer stemmen te kunnen winnen in de verkiezingen, dan betekent dit toch dat het een binnenlandse voedingsbodem heeft?
En dat heeft het ook zeker. Turkije is onder Erdoğan en de AKP als samenleving toch iets opgeschoven, ik zie deze tendens echter overal de laatste jaren. Rusland is anti-buitenlanders geworden en Europa produceert steeds meer anti-islam-geluiden. De hele wereld wordt wat ‘intoleranter’ en dat is een kwade zaak. De Turks-Israëlische betrekkingen zijn echter sterk genoeg om deze te weerstaan, juist omdat het ook een breed draagvlak heeft onder de bevolking. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het ook als stokpaard wordt gebruikt door de Kemalisten in het leger.

6. Maar laten de recente economische ontwikkelingen niet juist zien dat Turkije Israël vervangt voor Israël’s aartsrivaal Syrië?
Dat klopt in zoverre dat Turkije en Syrië inderdaad vrij snel van vijanden potentiële bondgenoten zijn geworden. Dit heeft echter veel te maken met, precies zoals jij al zegt, de export van Turkse goederen naar die landen. De Turkse economie groeit, fabrieken worden uit de grond gestampt en een enorme productie is het gevolg. Het is dan logisch om deze overproductie te exporteren naar nieuwe afzetmarken. De handel tussen Turkije en Israël blijft echter wel op een eenzame hoogte:
“The Turks consider the free-trade agreement on which its relations with Israel are based to be the most successful agreement Turkey has with any country.”
http://www.globes.co.il/serveen/globes/DocView.asp?did=1000516758&fid=1725

7. Is de geopolitieke logica voor de internationale betrekkingen tussen Turkije en Israël verandert dan sinds de komst van de AKP?
De AKP probeert inderdaad een andere, niet perse pro-westerse, koers te varen. Op het gebied van het buitenlandse beleid is het boek ‘Stratejik Derinlik & Türkiye’nin Uluslararası Konumu’ (vertaald: ‘Strategisch Diepgang & de Positie van Turkije in de Internationale Gemeenschap’) het nieuwe uitgangspunt geworden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de schrijver van het boek, hoogleraar politicologie Ahmet Davutoğlu, in mei 2009 benoemd werd tot de nieuwe Turkse minister van Buitenlandse Zaken. Ahmet Davutoğlu heeft het “geen-vijanden”-beleid geïntroduceerd, waarbij er veel sprake is van ‘kiezen of delen’ om alle buurlanden tevreden te houden. Zie onder andere ook mijn artikel ‘Het buitenlandse beleid van Turkije’ voor meer details hieromtrent.[7]

8. Zijn er dan helemaal geen anti-semitische groepen in Turkije? Ernst Haffmans vindt namelijk dat “Turkije anti-semitisch is”?
De antisemieten in Turkije zijn veelal ook anti-Atatürk/anti-Kemalisme/anti-Laïcisme, dus ik vraag me af in hoeverre er een conclusie getrokken kan worden dat “Turkije anti-semitisch is”?

9. Kent u het artikel van Haffmans genaamd ‘Islamisme en antisemitisme in Turkije’?
Ik ben bekend met zijn werk en wegens zijn gekleurde uitgangspunten is het zeer moeilijk om hem serieus te nemen. Voorts zie ik enkele grove fouten in het artikel.

10. Kunt u deze fouten uiteenzetten?
In het artikel staat: “De andere betrokken partijen - met name de joden in Turkije, joden elders en de staat Israël - hebben ook zo hun redenen om het antisemitisme in Turkije niet aan te kaarten.”[8]
Joden elders kaarten het echter zeer zeker wel aan:
“De vijf belangrijkste joodse organisaties in Amerika hebben een protestbrief geschreven aan de Turkse premier Erdogan over het groeiend antisemitisme in Turkije.”[9]
&
“U.S. Jewish leaders call on Turkey to curb anti-Semitic outbursts”[10]

En ook Joden in Turkije kaarten het aan: “De kleine joodse gemeenschap in Turkije heeft verontwaardigd gereageerd op de antisemitische uitlatingen in Turkije.”[11]

Ik geef wegens een gebrek aan tijd slechts deze drie voorbeelden, maar omdat het artikel bol staat met grove fouten zou ik er vele meer kunnen geven. Ik laat het echter hierbij.

11. Het is te zien dat u het erg vervelend vindt dat iemand een vooringenomen standpunt verkondigt terwijl hij duidelijk gekleurd kijkt naar de zaak. Welk leugentje en/of halve waarheid stoorde u het meest in het artikel?
De zin: “Mogelijk speelt bij het gebrek aan aandacht voor antisemitisme in Turkije het zo goed als ontbreken van niet-Turkse publicaties over dit fenomeen tevens een rol.”
Dit omdat ik uit mijn hoofd een lijst kan produceren:
- Prof. Dr. Stanford Shaw, The Jews of the Ottoman Empire and the Turkish Republic (Macmillan, London, and New York University Press, 1991)
- Prof. Dr. Stanford Shaw, ‘Turkey and the Holocaust: Turkey's role in rescuing Turkish and European Jewry from Nazi persecution, 1933-1945’ (Macmillan, London and New York University Press, 1992)
- Prof. Dr. Aron Rodrigue, ‘French Jews, Turkish Jews: The Alliance Israelite Universelle and the Politics of Jewish Schooling in Turkey, 1860-1925’ (Indiana University Press, 1990)
- Dr. Walter F. Weiker, ‘Ottomans, Turks And The Jewish Polity’ (University Press of America, 1992)
- Prof. Dr. Avigdor Levy, ‘Jews, Turks, Ottomans: A Shared History, Fifteenth Through the Twentieth Century’ (Syracuse University Press, 2002)
- Prof. Dr. Arnold Reisman, ‘Shoah: Turkey, the US and the UK’ (BookSurge Publishing, 2009)
- Prof. Dr. Arnold Reisman, ‘Turkey’s Modernization: Refugees from Nazism and Atatürk’s Vision’ (Washington, DC: New Academia Publishers, 2006)
- Alan Simons, ‘Turkey And The Holocaust: How Turkey saved Jewish lives’ (jewishinfoNews, 2009) [Online te lezen op:
http://jewishinfonews.wordpress.com/2009/09/01/turkey-and-the-holocaust-how-turkey-saved-jewish-lives/]
En nog de publicaties van historici Shelomo Alfasso, Solly Özel etc. etc.

De niet-Turkse publicaties zijn er dus ten overvloede, omdat ze echter niet stroken met de denkbeelden van de auteur negeert/ontkent/weigert hij ze waar te nemen. Waarom zouden deze historici (vele van joodse komaf) zich uitspreken dat er weliswaar antisemitisme is in Turkije, maar dat dit verwaarloosbaar is ten opzichte van de pro-joodse tendensen? Of komen we dan weer terug bij het complot dat alle joden in de hele wereld doen wat Israël ze opdraagt, inclusief wetenschappers van joodse komaf? Ik vind het artikel maar stemmingmakerij in ieder geval.

12. Duidelijk. Heeft u nog een laatste advies voor diegene die hier meer over willen lezen?
Jazeker, ze kunnen beginnen met het lezen van de literatuur in de lijst die ik net (hierboven) vermeld heb. Die werken zijn namelijk geschreven vanuit een onderbouwd, academisch en bovenal objectief-wetenschappelijk uitgangspunt.

Armand Sağ

26 november 2009

© Armand Sağ 2009